یاداشت های مهندس زهرا رستمی روزنامه صمت
سونامی ویلاسازی
به سد لتیان می‌رسم و مکثی کوتاه می‌کنم؛ سدی زیبا در نزدیکی تهران و مشرف به لواسان. وقتی در مسیر حرکت می‌کنم ناخودآگاه تصاویر گذشته که در نوجوانی از لواسان در ذهنم به یادگار مانده‌اند، برایم تداعی می‌شوند؛آن باغ‌های گیلاس سرسبز که منتهی به رودخانه پرآب می‌شدند، اما سرسبزی رنگ باخته و رنگ و نمای ویلاها خودنمایی می‌کند و گویا نمای ساختمان‌ها به زمینه غالب تبدیل شده و حال و هوای گذشته کاملا به‌سمت نیستی رفته است.از جلوی دهیاری که چند ماشین شاسی‌بلند کنار آن پارک شده رد می‌شوم؛ به زمین جدیدی می‌رسم که قرار است به‌زودی برایش طراحی ویلا انجام دهم و گفتمان همیشگی بین من و کارفرما:
کلیک کنید -متن کامل یاداداشت
«از شلوغی شهر خسته شدیم خانم مهندس، آخر هفته بیاییم با خانواده و دو تا نوه کوچیکم یه‌هوایی تازه و شنا کنیم. بچه‌ها پوسیدن توی خونه. لطفا یه طراحی مناسبی برای ما انجام بده تا با خانواده، اینجا خوش باشیم.»
در پاسخ به این همه ذوق و شوق از کارفرما پرسیدم که اینجا مشکل آب ندارد و او گفت: «چرا دارد اما یک چاه عمیق حفر می‌کنیم تا مشکل حل شود!»
از کارفرما دوباره پرسیدم: زمین شما در کوهپایه قرار دارد و باید طرح معماری طوری باشد که خیلی به توپوگرافی آسیب نزند و مشکل رانش زمین رخ ندهد، شما موافقین؟
کارفرما گفت: «خیر دوست نداریم شیب‌دار باشه. یک سطح زیادی را برداشت می‌کنیم تا کاملا صاف بشه.» مجوز دارید؟ زمین کاربریش باغیه، شما نمی‌توانید سطح زیادی را اشغال کنید. او گفت: «اشکال نداره جریمشو می‌دم، با دهیاری صحبت کردیم با یک مبلغ مشخصی از این تخلف چشم‌پوشی می‌کنند!»
در آخر هم تلاش بنده برای قانع کردن و حفظ محیط باغ بی‌نتیجه بود.
شهرهای شلوغ و زندگی پراسترس، همراه با تصاویر و تجربه‌های چند دهه پیش ایرانیان در خانه‌های ویلایی حیاط‌دار، گرایش مردم را به داشتن ویلای خارج از شهر و در زمین‌های روستایی و در دل کوه و جنگل و ... ، بیشتر کرده است.
